تـیـره شـد آیـنـهٔ صـبـحِ درخـشان بی‌تو            تـار شد مـشـرق روحـانی ایـمـان بی‌تو

جـنگـل سبز قـیام از تو برافـراشته بود            مـی‌رود قـوّت زانـوی درخـتـان بـی‌تـو

ضجّه‌ها می‌زند از داغ جگرسوز فراق            در و دیـوار غـم‌آلـود جـمــاران بـی‌تـو

بـی‌جـمـال تـو دل آیــنــه و آب گـرفـت            آتـشـیـن شـد نـفـس بـاد پـریـشـان بی‌تو

پـاره شد رشتهٔ منـظـومهٔ نورانی شوق            گـشت آفـاق هـمه کـلـبـهٔ احـزان بـی‌تـو

من چه گویم که چه‌سان آینهٔ روز گرفت            رنگ دلگـیرتـرین شـام غـریـبان بی‌تو

کاش پیش از شب اندوه سفر می‌کردیم            تا نبـودیم در این باغ غـزل‌خوان بی‌تو